Het seizoen zit er op, de laatste wedstrijd is gespeeld.
Tien wedstrijden lang heeft ELI C2 mogen laten zien wat ze kunnen en het afgelopen
seizoen hebben geleerd. Wat ze hebben geleerd is bekend, alleen het ten uitvoer
brengen is een hele andere zaak. En ook de zin ontbrak regelmatig. Afgelopen
wedstrijd, de laatste wedstrijd van het seizoen tegen WEC C2 was precies een
weergave van het bovenstaande. Het leek wel of de zin ontbrak om er iets goed
van te maken. Voor sommige spelers was het feit dat het kampioenschap (door
eigen schuld, het team heeft het aan zichzelf te wijten) niet meer bereikbaar
was blijkbaar een reden om niet meer de volle honderd procent te spelen. Het is
unfair om alle schuld bij één of een aantal spelers te leggen. Dat doe ik dan
ook niet, het was een collectief falen. 
De wedstrijd was mat en er was voor de meegereisde
supporters weinig te zien. Wellicht dat WEC er hetzelfde over dacht als ELI
want ook van het was weinig vuurwerk te zien. Sporadische aanvallen aan beide
zijden leverde geen gevaar op. Het was echter WEC dat een vrije trap vanaf
rechts, net buiten de zestien direct hoog en onhoudbaar in de verre hoek kon
trappen. 1-0. Verdiend? Misschien wel omdat WEC de eerste helft een heel klein
beetje aanvallender speelde dan ELI. De rust kwam dan ook als een bevrijding,
niet voor de spelers maar voor de mensen langs de lijn………….. Dat zegt genoeg
dacht ik.
De tweede helft dan. Wie verwachtte dat het vuurwerk nu los
zou barsten kwam bedrogen uit. De tweede helft was meer van hetzelfde. ELI
drong niet aan en WEC vond de stand prima. Toch was het WEC dat het meeste
aandrong. ELI stond er bij een keek er naar. Het was één van de weinige ELI
aanvallen die er voor zorgde dat er nog een doelpunt viel. Een aanval over
links werd voor het WEC doel getrapt en verkeerd beoordeeld door een WEC
speler. Hij liep de bal pardoes in eigen doel. 1-1.
Slechts één speler heeft deze wedstrijd een voldoende
gescoord en dat was Stephano. Als invallende keeper heeft hij op een prima
manier zijn doel verdedigd. Voor een spits die voor de eerste keer, uit nood, onder
de lat stond heeft hij het geweldig gedaan.
Wat ging er dan mis in het veld? Er werd niet geluisterd
naar de coaches, het was telkens “net niet” en overspelen? Wat is dat? Ik ben
zelf toch een tweede Messi of Ronaldo? En daar ging het mis. Het zo mooie eigen
tikkie takkie voetbal waar het vorige seizoen de tegenstander de bibbers van
kreeg was nergens te bekennen. Eigen succes was het motto. Dat werd de
ondergang voor wat betreft een mooie positie op de ranglijst. We sluiten het
jaar af op de vierde positie. Niet verwacht. Het had heel veel beter gekund.
Ter afsluiting van dit voetbaljaar wachten ons nog twee toernooien. En misschien nog een oefenwedstrijd. Meer informatie daarover volgt later op dit blog.
